غیاثوند, مریم, عباسی, عنایت, سعدوندی, مهسا. (1401). تا ب آوری آموزشگران نظام آموزش عالی کشاورزی ایران در بحران همه گیری کووید19. سامانه مدیریت نشریات علمی, 14(62), 50-70. doi: 10.22092/jaear.2022.128994
مریم غیاثوند; عنایت عباسی; مهسا سعدوندی. "تا ب آوری آموزشگران نظام آموزش عالی کشاورزی ایران در بحران همه گیری کووید19". سامانه مدیریت نشریات علمی, 14, 62, 1401, 50-70. doi: 10.22092/jaear.2022.128994
غیاثوند, مریم, عباسی, عنایت, سعدوندی, مهسا. (1401). 'تا ب آوری آموزشگران نظام آموزش عالی کشاورزی ایران در بحران همه گیری کووید19', سامانه مدیریت نشریات علمی, 14(62), pp. 50-70. doi: 10.22092/jaear.2022.128994
غیاثوند, مریم, عباسی, عنایت, سعدوندی, مهسا. تا ب آوری آموزشگران نظام آموزش عالی کشاورزی ایران در بحران همه گیری کووید19. سامانه مدیریت نشریات علمی, 1401; 14(62): 50-70. doi: 10.22092/jaear.2022.128994
تا ب آوری آموزشگران نظام آموزش عالی کشاورزی ایران در بحران همه گیری کووید19
1دانشآموخته کارشناسی ارشد، گروه ترویج و آموزش کشاورزی، دانشگاه تربیتمدرس
2دانشیار، گروه ترویج و آموزش کشاورزی، دانشگاه تربیتمدرس
3دانش آموخته دکتری، گروه ترویج و آموزش کشاورزی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
چکیده
هدف این تحقیق، تحلیل مقایسهای تابآوری آموزشگران نظام آموزش عالی کشاورزی در بحران همهگیری کووید 19 بود. این تحقیق به لحاظ دیدمان کمی و از جهت هدف کاربردی است. به لحاظ روش انجام کار تحقیق پیمایشی و از نوع علی و مقایسه ای است. جامعه آماری تحقیق، آموزشگران دانشکدههای کشاورزی دانشگاههای دولتی سراسر کشور به شمار 3640 نفر بود (3640 = N). با استفاده از جدول کرجسی و مورگان و نمونهگیری طبقهای تصادفی با انتساب متناسب شمار 347 نفر از آنان بهعنوان نمونه انتخاب شدند (347=n) که از این شمار 288 نفر پرسشنامه تحقیق را تکمیل کردند. ابزار پژوهش، پرسشنامة پژوهشگرساخته بود که به دو صورت حضوری و برخط گردآوری شد که روایی شکلی و محتوایی آن با نظرسنجی از متخصصان ترویج و آموزش کشاورزی تأیید شد. روایی همگرا نیز با مقدارهای 90/0-80/0=CR و 83/0-50/0=AVE تأیید شد. پایایی پرسشنامه نیز با محاسبه تتای ترتیبی مورد تأیید قرار گرفت (90/0-71/0= θ). بهمنظور پردازش دادهها با بهرهگیری از نرمافزار SPSS26 افزون بر آمارهای توصیفی، از آزمون مقایسه میانگین (t مستقل) و آزمون تحلیل واریانس یک طرفه (One Way Anova) استفاده شد. نتایج گویای وجود تفاوت معنیدار بین رفتار تاب آورانه آموزشگران در دانشگاههای با تراز کارکردی مختلف (بین المللی، ملی، منطق های و محلی) بود. بین رفتار تاب آورانه آموزشگران با سطحهای مختلف سابقه خدمتی، سطحهای مختلف سنی، جنسیت و مرتبه علمی مختلف تفاوت معنی داری وجود نداشت. بر اساس یافته های تحقیق پیشنهادهایی در راستای ارتقای رفتار تاب آوری آموزشگران ارائه شده است.
1- M.Sc. Graduated, Department of Agricultural Extension and Education, Tarbiat Modares University, Tehran, Iran
2Associate Professor, Department of Agricultural Extension and Education, Tarbiat Modares University, Tehran, Iran
3Ph.D, Department of Agricultural Extension and Education, Tarbiat Modares University, Tehran, Iran
چکیده [English]
The aim of this research is the comparative analysis of the educators’ resilience in the agricultural higher education system in the crisis of the Covid-19 pandemic. The research is quantitative in nature, practical in terms of purpose, and descriptive and comparative in terms of the method of analysis, which was carried out using the survey method. The statistical population was 3640 (N= 3640) of educators in agricultural faculties in public universities across the country. Using Krejcie and Morgan’s table and stratified random sampling with proportional assignment, 347 of them were selected as the sample (n= 347), of which 288 completed the research questionnaires (response rate= 82.5 percent). The research instrument was a researcher-made questionnaire. The Convergent validity was also checked with values of CR=0.80-0.90 and AVE=0.50-0.83. The reliability of the questionnaire was also tested by calculating ordinal theta (θ = 0.71-0.90). In order to analyze data SPSS26 software was used. In addition to descriptive statistics, mean comparison test (independent t) and One Way Anova test were used. The results showed that there is a significant difference between the resilient behavior of educators in universities with different performance levels (international, national, regional and local). There was no significant difference between the resilient behavior of educaors with different levels of experiences, different age levels, gender and different academic scientific level. Based on the findings, suggestions have been made in order to improve the resilience behavior of the educators.
احمدی، ع. (1400). تعیین اثربخشی آموزش نظمجویی هیجانی بر شناخت اجتماعی دانش آموزان مبتلا به ADHA. دهمین همایش ملی پژوهشهای مدیریت و علوم انسانی، 25 تیرماه 1400، تهران. قابل دسترس در: https://civilica.com/doc/1264934 بوذرجمهری، ف.، منصوریان، م.، هرندی، ی.، و بوذرجمهری، ح. (1392). پیوستن دانشگاهیان به اخلاق حرفهای در دیدگاه دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی. مجله آموزش و توسعه پزشکی، دوره 8، شماره 3، صص 52 تا 44. حسینمهر، ن.، خضریمقدم، ن.، و پورحسان، س. (1390). اثربخشی آموزش متمرکز شفقت (CFT) بر خودکارآمدی اجتماعی، تحمل پریشانی و انتقاد از خود در دختران نوجوان تحت مراقبت سازمان بهزیستی. تحقیقات روانشناسی مثبتگرا، 7(2)، 33-48. خضری، س.، و سامری، م. (1399). ارائه مدل آموزش اثربخش در درس علوم تجربی بر اساس رویکرد حمایتی یاد دهنده یادگیرنده برای دانشآموزان مدارس ابتدایی شهرستان ماکو در سال تحصیلی 98-97. پژوهش در آموزش ابتدایی، 2(24)، 10-21. درخشانفر، ت.، و آرینمهر، ا. (1393). بررسی رابطه صلاحیت های حرفه ای معلمان و عملکرد شغلی آنها در مدارس ابتدایی شهر ری. کنفرانس بین المللی مدیریت و مهندسی صنایع، اسفندماه 1393، تهران. https://civilica.com/doc/415586 رزمجو، آ.، و ایوبیان، ح. (1398). رابطه بین خودکارآمدی و انعطافپذیری معلمان زبان ایرانی. نشریه مطالعات آموزش و فراگیری زبان انگلیسی، شماره 23. رضایی، س.، و وثوقی، ع. (1399). اثربخشی برنامه آموزش کفایت اجتماعی بر بهبود رفتارهای جامعه پسند تیزهوشان کمپیشرفت. پژوهش های روانشناسی اجتماعی، 11 (43)، 123-140. سلگی، م. (1399). کرونا و جامعه ایران، سویههای فرهنگی و اجتماعی. پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات، انتشارت دانشجو. سلیمانی، آ.، رزقیشیرسوار، ه.، و شفیعزاده، ح. (1399). طراحی الگوی آموزش اثربخش مبتنی بر سبکهای یادگیری در آموزش علوم پزشکی. مدیریت بهداشت و درمان، 12(2)، 99-111. صفارینیا، م.، محمدی، ن.، و افشار، ح. (1395). نقش بخشودگی بینفردی در تابآوری و شدت درد بیماران مبتلا به درد مزمن. نشریه اصول بهداشت روانی، (4)18، 219-212. عزیزی، ط.، و حسینپور، ا. (1395). عوامل مؤثر روی کیفیت تدریس اعضای هیئتعلمی دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری از دیدگاه دانشجویان و دانشآموختگان. مجله علوم ترویج و آموزش کشاورزی، 12 1(1)،179-163. علیزاده، م.، کارشکی، ح.، و بردبار، م. (1401). نقش میانجی تابآوری تحصیلی و راهبردهای تنظیم شناختی هیجان در رابطه بین حمایت اجتماعی والدین، آموزشگران و همکلاسیها با اهمالکاری تحصیلی. مطالعات آموزش و یادگیری، 14 (1). فاضلی، ن. (1399). علم انسانی و اجتماعی: هشداردهندگان اپیدمیها و پاندمیها. جستارهایی در آموزش عالی، علم و بحران کرونا در ایران. پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی. منتظری، ع.، مفتون، ف.، فرهنگنیا، م.، رفیعیبهابادی، م.، و نقیزادهموغاری، ف. (1401). بررسی میزان تابآوری بزرگسالان ایرانی در طول همهگیری COVID-19 یک مطالعه مبتنی بر جمعیت. پایش، دوره 21 (4)، 438-429. مهرمحمدی، م. (1399). محیط یادگیری الکترونیکی امکانی برای تحقق اهداف یادگیری سطح بالا. همایش چالشهای یادگیری الکترونیکی در آموزش عالی. تیرماه 1399، همدان، دانشگاه بوعلیسینا. میرزایی، ح. (1399). جستارهایی در آموزش عالی، علم و بحران کرونا در ایران. تهران: پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی. میرفرهادی، ن.، بشردوست، ن.، رضوان، ف.، و معروفیزاده، س. (1399). ویژگیهای تدریس اثربخش و عوامل مرتبط با آن از دیدگاه دستیاران تخصصی دندانپزشکی دانشگاههای علوم پزشکی ایران در سال 1399. افق توسعه آموزش علوم پزشکی قابل دسنرس در 10.22038/HMED.2021.59534.1169 نصیریولیکبنی، ف.، افضلی، ا.، و قادریشیخیآبادی، م. (1399). تحلیل رابطه کانونی تدریس اثربخش استادان با خودکارآمدی پژوهشی دانشجویان. نامه آموزش عالی، 14(54)، 85-102. نصیری، م.ح.، جهانی، ج.، شفیعیسروستانی، م.، و محمدی، م. (1400). واکاوی تجارب نیکبودی دانشگاهی اعضای هیئتعلمی دانشگاه پیام نور فارس: یک مطالعۀ پدیدارشناسانه . پژوهش در برنامهریزی درسی 18 (41)، 16-31. نظری، خ. (1401). تأثیر روش آموزش معکوس برخط بر خود راهبری و تابآوری تحصیلی در ایام همهگیری کووید 19. نشریه: مطالعات سیاستگذاری تربیتمعلم (پژوهش در تربیتمعلم)، دوره 5، شماره 1.