علی وردی, اکبر, منصوری, حامد. (1404). تاثیر تغذیه نشاء چغندرقند (Beta vulgaris L.) از سیلیسیم بر تحمل گیاهچه پس از نشاءکاری آن به تنش ناشی از بادبردگی فورامسولفورون. سامانه مدیریت نشریات علمی, (), -. doi: 10.22092/jsb.2025.369082.1385
اکبر علی وردی; حامد منصوری. "تاثیر تغذیه نشاء چغندرقند (Beta vulgaris L.) از سیلیسیم بر تحمل گیاهچه پس از نشاءکاری آن به تنش ناشی از بادبردگی فورامسولفورون". سامانه مدیریت نشریات علمی, , , 1404, -. doi: 10.22092/jsb.2025.369082.1385
علی وردی, اکبر, منصوری, حامد. (1404). 'تاثیر تغذیه نشاء چغندرقند (Beta vulgaris L.) از سیلیسیم بر تحمل گیاهچه پس از نشاءکاری آن به تنش ناشی از بادبردگی فورامسولفورون', سامانه مدیریت نشریات علمی, (), pp. -. doi: 10.22092/jsb.2025.369082.1385
علی وردی, اکبر, منصوری, حامد. تاثیر تغذیه نشاء چغندرقند (Beta vulgaris L.) از سیلیسیم بر تحمل گیاهچه پس از نشاءکاری آن به تنش ناشی از بادبردگی فورامسولفورون. سامانه مدیریت نشریات علمی, 1404; (): -. doi: 10.22092/jsb.2025.369082.1385
تاثیر تغذیه نشاء چغندرقند (Beta vulgaris L.) از سیلیسیم بر تحمل گیاهچه پس از نشاءکاری آن به تنش ناشی از بادبردگی فورامسولفورون
1دانشیار علوم علفهای هرز، گروه مهندسی تولید و ژنتیک گیاهی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه بوعلی سینا، همدان، ایران.
2مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی استان همدان
چکیده
پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر مصرف سیلیسیم در مرحله تولید نشاء چغندرقند بر تحمل گیاهچه پس از نشاءکاری آن به تنش ناشی از بادبردگی فورامسولفورون انجام گرفت که به عنوان یکی از علل کاهش بهرهوری در گیاهان زراعی مطرح است. این پژوهش در قالب دو آزمایش اجرا شد. آزمایش اول به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی اجرا شد. عامل اول شامل دو نوع بستر بذر برای تولید نشاء (تلقیح و عدم تلقیح با سیلیکات پتاسیم + باکتری حلکننده سیلیکات) و عامل دوم شامل شش دوز فورامسولفورون (صفر، 10000/1، 1000/1، 100/1، 10/1 و 1 دوز فورامسولفورون) بود. در آزمایش دوم، علاوه بر عوامل بالا، عامل سوم شامل سه سطح محلول-پاشی (با و بدون مالاتیون و 4-کلرو-7-نیتروبنزوفورازان) قبل از کاربرد فورامسولفورون جهت بررسی اینکه قابلیت تجزیه فورام-سولفورون به وسیله چغندرقند بود. تغذیه سیلیسیمی چغندرقند سبب افزایش 4/28 درصدی وزن خشک، 1/178 درصدی محتوی سیلیسیم، 2/122 درصدی محتوی لیگنین، 9/90 درصدی فعالیت فنیلآلانینآمونیالیاز، 5/14 درصدی فعالیت کاتالاز و کاهش 4/15 درصدی محتوی آب اکسیژنه و 7/11 درصدی محتوی مالوندیآلدئید شد. کاربرد 10000/1 دوز فورامسولفورون روی چغندرقند تغذیه نکرده از سیلیسیم سبب کاهش وزن خشک (9/23 درصد) شد. تحت شرایط کاربرد علفکش (بجز دوز 10/1 و 1 دوز فورامسولفورون)، وزن خشک چغندرقند تغذیه کرده از سیلیسیم بیشتر از تغذیه نکرده از سیلیسیم بود. پیشتیمار چغندرقند با مالاتیون و 4-کلرو-7-نیتروبنزوفورازان سبب کاهش وزن خشک شد. تاثیرگذاری پیشتیمار چغندرقند با 4-کلرو-7-نیتروبنزوفورازان بیشتر از مالاتیون بود. تنش اکسیداتیو ناشی از فورامسولفورون به چغندرقند به حدی بالا بود که امکان متابولسیم آن میسر نشد. با کاهش این تنش از طریق تغذیه سیلیسیمی چغندرقند، این امکان تا حدی میسر شد ولی کافی نبود.
The effect of silicon nutrition of sugar beet (Beta vulgaris L.) transplant on its post-transplant seedling tolerance to stress caused by foramsulfuron drift
نویسندگان [English]
A. Aliverdi1؛ Hamed Mansouri2
1Associate Professor in Weed Science, Department of Production
Engineering and Plant Genetics, Faculty of Agriculture, Bu-Ali Sina University, Hamedan, Iran.
2Hamedan Agricultural and Natural Resources Research and Education Center, Hamedan, Iran.
چکیده [English]
This study investigated the effect of silicon consumption during the sugar beet seedling production stage on the tolerance of post-transplant transplants to stress caused by drift of foramsulfuron, one of the causes of reduced crop productivity. This research was conducted in the form of two experiments. The 1st experiment was conducted as a factorial in a completely randomized design with four replications. The first factor included two types of seedbeds for seedling production (inoculation and non-inoculation with K2SiO3 + silicate-solubilizing bacteria), and the second factor included the six doses of foramsulfuron (zero, 1/10,000, 1/100, 1/100, 1/10, and 1 times the labeled dose). In 2nd experiment, in addition to the above factors, the third factor included three levels of foliar application with and without malathion and 4-chloro-7-nitrobenzofurazan, applied before foramsulfuron application, to investigate the ability of sugar beet for foramsulfuron metabolism. Silicon nutrition of sugar beet improved dry weight (28.4%), silicon content (178.1%), lignin content (122.2%), phenylalanine ammonia-lyase activity (90.9%), catalase activity (14.5%), and reduced hydrogen peroxide (15.4%) and malondialdehyde content (11.7%). Treatment of sugar beet not fed with silicon with the dose of 1/10000 foramsulfuron decreased dry weight (23.9%). Under herbicide conditions (except for 1/10 and 1 times the labeled dose), the dry weight of sugar beets fed with silicon was higher than that of those not fed with silicon. Pretreatment of sugar beet with 4-chloro-7-nitrobenzofuran and malathion reduced sugar beet dry weight. In this regard, 4-chloro-7-nitrobenzofurazan was more effective. Oxidative stress caused by foramsulfuron to sugar beet was so high that its metabolism was impossible. Reduced stress through silicon nutrition became possible but not sufficient.